Bydgoszcz znajduje się w elitarnym gronie Wenecji Północy, czyli miast, którym stara się dorównać włoskie centrum kanalizacji miejskiej.
(Swoją drogą, Bydgoszcz ma też bogate tradycje czysto (brudno?) kanalizacyjne. Na zdjęciu fragment szesnastowiecznego drewnianego rurociągu z Muzeum Wodociągów w Wieży Ciśnień.)
Jednak bardziej znanym przejawem kanalizacji są uregulowane cieki wodne, jak np. Brda, nad którą przeprowadzono malowniczy most pieszo-rowerowo-tramwajowy.
Wariantem Brdy jest Kanał Bydgoski, piętrzący się miejscami nad własnymi śluzami.
Do statusu bydgoskich kanałów aspirują też niektóre pomniejsze cieki, lecz uznanie ich za takowe byłoby jednoznaczne ze spłyceniem powagi kanalizacji.
Podobnie pomniejsze gejzery stanowią jedynie elementy orszaku głównych ciał wododawczych miasta.
Tętnice wodnego krwioobiegu miasta olśniewają splendorem do tego stopnia, że trudno wytrzymać bez okularów przeciwsłonecznych.
Oprawione są w adekwatny rynsztunek zbrojeniowy: ze lśniącej stali i czarnego żelaza.
Nad nimi wznoszą się zaś najbardziej ekskluzywne dzielnice prepostindustrialne.
Bywalcy przyjeżdżają na modnych rowerach, jak malowane.
Nad kanałami zaczynają się też wznosić apartamentowce.
Bywają jednak oskarżana o tworzenie enklaw odciętych od miasta, z przesadnie rozwiniętymi systemami ochrony.
Liczebność patroli ochroniarzy przerasta miejscami liczebność mieszkańców i gości razem wziętych.
Czemu trudno się dziwić, biorąc pod uwagę dogłębne procedury weryfikacji adekwatności wizytujących (na zdjęciu zespół powitalno-przeszukujący na jednym z mostów wejściowych do osiedla).
W takiej sytuacji niektórzy zmuszeni są uciekać się do ryzykownych akrobacji, aby przedostać się na drugą stronę rzeki.
Na szczęście tak agresywna gentryfikacja nie dosięgnęła jeszcze głównego mostu wejściowego na Stare Miasto.
Wręcz przeciwnie, znalazło się na nim całkiem sporo miejsca dla ludzi. (Choć po prawej widać patrol przechwytujący osoby próbujące nielegalnie szmuglować kiełbasę – ze specjalistycznymi wykrywaczami u stóp.)
Jednak dla chcących pozostać poza głównym nurtem pozostaje poszukiwanie bardziej niszowych obszarów i oglądanie głównych przepraw z oddali.
Niezbyt udaną próbą stworzenia awangardowego kontrapunktu do malowniczych przepraw śródmiejskich było… to.
Korzystniejszą koncepcją była już prosta przeprawa piesza prowadząca na przystanek promowy.
Wiata przystankowa i peron wodnego zbiorkomu.
Jednak i te okolicy szybko zaczęły przyciągać mieszkańców stawiających modne wzornictwo nad wodą przed utrzymaniem charakteru okolicy. (Dodatkowym chwytem marketingowym w tym przypadku jest twierdzenie, że nowe mieszkania są odporne na skutki globalnego ocieplenia i nagłych wezbrań wód.)
Pozostaje więc peregrynować dalej nadbrdańskimi promenadami, wypatrując nowych nisz wodnych/modnych. Przy okazji warto wpaść na lody – mainstreamowe u Sowy lub modne w manufakturze – oddalonej raptem o rzut beretem nad Brdą.
