Po przeglądzie pomysłów na powódź przewijających się przez Piotrkowską, przechodzimy do promenady właściwej, w tym co ciekawszych przechodzących przezeń postaci.
U stóp Kościuszki ze spiżu (a przynajmniej materiału spiżopodobnego) otwierają się wrota na ulicę. Jedną ich połę stanowi świątynia, drugą archiwum przypominające swymi kantami popożarowe kościoły siedemnasto-/osiemnastowiecznego Londynu, które tak rozbudziły wyobraźnię Petera Ackroyda.
Choć dużą część Piotrkowskiej stanowią budynki dziewiętnastowiecznej, ma ona jednak charakter zróżnicowany i płynny niczym marksistowska wizja ciągle stającej się historii. Części fasady zapadają się, by następnie odrodzić się w innym kształcie. Miejscami nawet te zapadnięcia ożywają, stając się modnymi wyłomami, tak jak w przypadku zgrupowania lokali stosownie nazwanego „OFF Piotrkowska”.
Różnorodność widoczna jest chociażby na drugim końcu ulicy, gdzie zasieki i blok-ady mają charakter bardziej zdwyersyfikowany, dostosowany zarówno do zapobiegania wpełzaniu, jak też przeciwdziałania nalotom. Blokada pośrednia pełni zaś funkcję mylącą, nie tylko z racji swoistego wyrwania z kontekstu…
…lecz również dzięki zmyłkowym figurom ustawionych w dwuwymiarowych oknach.
Łódź zresztą wprawiła się w fikcyjnych postaciach w różnych formach, od manekinów służących do pokazów mody, przez te dwuwymiarowe, po te wykorzystywane do obsługi klientów w przypiotrkowskiej naleśnikarni. Czemu potrzebne były manekiny, i czemu zupa była tak czerwona, nie wnikaliśmy…
…tym bardziej, że Manekin usytuowany był przy jednym z łódzkich woonerfów, czyli ulicodeptaków o charakterze prawdziwie miejskim, które zostały wdrożone dzięki budżetowi obywatelskiemu. Stwarzają wrażenie odnóg wielkomiejskości od Piotrkowskiej, zachęcając do spaceru i przysiąścia, nie tylko przy naleśniku.
Wyglądają przy tym korzystniej nawet niż części ulicy oznakowywane na dawnych mapach, nie bez powodu, zapisami typu 'Here, there be dragons’. (Swoją drogą zapewne krewnych przyszłych pokoleń smokorowerów…)
A już zdecydowanie lepiej prezentują się od pierwszego łódzkiego osiedla zamkniętego, czyli Moniuszki – odgrodzonej willowej odnogi Piotrkowskiej, za przejście którą już w dziewiętnastym wieku bramkarze pobierali opłaty.
Strzeżono się zaś przed plebsem, który w wyobrażeniach ryszów (mniej lub lub bardziej nuwo-), był gotów okraść każdego, choćby pomnik, i wszędzie, nawet pod latarnią.
Niepokój wzbudzały wszelkie zgromadzenia mniej zamożnych, choćby takie, gdzie próbowano uzgodnić, jak podzielić się składkami na świeże pączki.
Jednak ostatecznie okazało się, że odgradzanie się nie było konieczne. Piotrkowska wciąż może pochwalić się znacznie bardziej okazałymi i dostojnymi budynkami, a obawy, że schodzi na psy były – jak widać – nieuzasadnione.
