Po (i przed) przedostaniu się pociągiem przez wody morskie, pozostaliśmy przez dni parę w porcie zwanym Kopenhagą…
…który jednak w znacznym stopniu odwrócił się ku lądowi, poskramiając wodę w kanałach, czy płaskich wykresofontannach.
Ziemno-zielone ogrodzenia otoczyły nawet postacie mocno marynistyczne…
…co zbytnio ich nie zachwyciło.
Trudno się temu zresztą dziwić – wszak zostały wystawione ku uciesze gawiedzi.
Dwunoga kopenhaska syrenka została przez ostatnie sto lat dwukrotnie zdekapitowana, a raz próbowano ją wręcz wysadzić w powietrze. Tylko wysiłki najlepszych ratowników pozwoliły ją ocalić. Patrzy więc tęsknie ku morzu (i pobliskim wiatrakom).
Gorzej skończył Franklin Delano Roosevelt, po którym została tylko głowa.
Krwawe (łupkowe?) losy trwają zresztą dalej – nawet w przybytku sztuki, jakim jest – ufundowana przez założyciela browaru Carlsberg – Glyptoteka, można napotkać na sceny odgłowień.
Co bardziej przezorni chowają głowy głęboko…
…by nie narazić się na trafienie do sali straconych. (Na pierszym planie po prawej uwieczniona ofiara Hannibala Lectera; w innych salach do kolekcji są ściany samych poobcinanych nosów i uszu.)
Nawet jeśli Loki został uwięziony w szklanej szkatule, jak w wiernie odtwarzającym nordycką rzeczywistość filmie Thor 2…
…po mieście nadal grasują rzezimieszki.
Rzeźbobywatele starają się jednak nie popaść w bojaźń i drżenie.
Można próbować zasłonić się prawem, jak Mojżesz…
…bądź trzymać się w cieniu, jak ten pan na ratuszu…
…ewentualnie znaleźć uczciwą pracę w bezpiecznym miejscu, jak zamek Christiansborg (obecnie siedziba rządu i parlamentu)…
…bądź stanowisko gwarantujące dobrą widoczność dookoła, np. podtrzymywacza lamp…
…ale nawet najtęższe głowy uniwersyteckie nie zawsze dają radę, mimo dużej podaży rowerów studenckich w okolicy, które powinny wszakże ułatwić ucieczkę.
Inna sprawa, że Kopenhaga od początku nie świeciła przykładem pod względem statuaryzmu (rzeźbowego odpowiednika humanitaryzmu).
Gefion, założycielka Kopenhagi, orząc pełne granitowych bloków lasy Zelandii, by stworzyć ziemię pod miasto, batożyła czterech swoich synów – uprzednio zamienionych w woły. (Fontannę oczywiście współfinansowała Fundacja Carlsberga.)
Pełną legendę można przeczytać tutaj.
Stąd zwierzeźby czują się szczególnie zagrożone. Niektóre niedźwiedzie nie schodzą wręcz z ratuszowego dachu.
Trudno im się dziwić, biorąc pod uwagę, jaki los spotkał ich polarnego kuzyna, nadzianego na krzywą trendu wzrostu emisji dwutlenku węgla (po prawej, pod dachem dawnej giełdy – funkcjonującej w tym miejscu od 1625 do 1974 r. – z czterema smokami o splecionych ogonach).
Nawet to, co z daleka wydaje się być aniołem pokoju…
…z bliska okazuje się być oparte na wojnie, kulach i armatach.
Pozostaje zatem próbować radzić sobie z zastałą sytuacją wedle możliwości, czy to inwestując w system wczesnego ostrzegania vel straży sąsiedzkiej…
…albo próbując wtopić się w tłumnie przybywających do ratusza turystów, a przynajmniej kolumnę…
…ewentualnie w fontannę. W tle, na tle parku rozrywki Tivioli (drugiego najstarszego w Europie), mistrz drugiego planu przy/prawie na rowerze publicznym.
Niektórzy nie tylko wdrapywali się na dachy, ale i chowali między nimi, jak widoczny na zdjęciu pan Piotr.
Jeszcze inni chowali się również z innych względów.
Ale ogólnie rzecz biorąc, są zgodni, że nie wystarczy trzymać się razem…
…trzeba wzywać posiłki.
Nawet posądzany nieraz o pesymizm Hans Christian patrzy z nadzieją.
Pytaniem otwartym, czy te które przyszły w pierwszej kolejności – widoczne po prawej – dadzą radę stawić opór krwiożerczym rzeźbom i strasznym statuom. Czy też trzeba będzie wezwać wzmocnione posiłki?
