Jadąc na Sri Lankę, by opiekować się psem, trochę żałowaliśmy, że będziemy stacjonować w jednym miejscu. Wyspa, choć mała, jest dość zróżnicowana. Niestety, ze względu na górzystą powierzchnię, sieć kolejowa na Lance jest słabo rozwinięta. Chcąc pokonać kilkaset kilometrów, trzeba się liczyć z kilkugodzinną podróżą. Koniec końców udało się nam jednak całkiem dużo zobaczyć.
Po wyspie poruszaliśmy się głównie pociągami. Ze stacji Colombo Fort można bez problemu pojechać na północ i na południe. Trudniej jest z wycieczkami na wschód.
Na stacji Colombo Fort – jak przystało na nowoczesny dworzec – można bez trudu znaleźć interesujący nas pociąg na wyświetlaczu.
Na mniejszych stacjach można skorzystać z tradycyjnych tablic informacyjnych…
Na Sri Lance można podróżować pociągami pospiesznymi oraz osobowymi. Na te pierwsze trzeba kupować bilety z bardzo dużym wyprzedzeniem. Nie mieliśmy szczęścia, gdyś (jak widać na zdjęciu) nie było już miejscówek.
Zawsze można jednak zadowolić się pociągiem osobowym – drugą lub (jeśli trzeba) trzecią klasą.
Co ciekawe, na Sri Lance przewożenie pociągiem dużych gabarytów to żaden problem. Fakt, trzeba z kanapą czy krzesłami chwilę poczekać na peronie, ale potem można bez trudu zapakować je do przedziałów towarowych.
Krzesełka, łożko, worki z ryżem? Żaden problem.
Chętnych do podróży jest sporo, więc w środku bywa ciasno, a siedzące miejsca to prawdziwy luksus, ale dzięki wiatrakom podsufitowym, nawet kilkugodzinną podróż można spędzić w dobry humorze.
Aby chronić przed słońcem i deszczem, w pociągach montowane są żelazne rolety ustawione pod odpowiednim kątem.
Podróżni wcale nie mają tu najgorzej. Na peronach są aż cztery rodzaje poczekalni, m.in. dla kobiet…
mężczyzn, obcokrajowców…
a nawet duchownych.
Wystarczy wyjechać z centrum, by zobaczyć ciągnące się kilometrami slumsy.
Potem krajobraz się zmienia i robi sie coraz ładniej.
Po drodze mijamy liczne stacje.
Jednym z pierwszych miast, do których dotarliśmy, było położone na południu wyspy Galle. Trasa kolejowa wiodła cały czas wzdłuż oceanu, więc można było nacieszyć wzrok.
Mieści się tu zabytkowy fort holenderski zbudowany w XVI w.
Co ciekawe, Fort Galle jest największym z zachowanych miast fortowych wzniesionych przez Europejczyków w Azji. Pod koniec lat 80-tych został wpisany na listę UNESCO.
Samo miasteczko jest oczywiście urokliwe, jakby czas się w nim zatrzymał….
Największe wrażenie robi jednak ocean.
Woda wydawała się czysta i turkusowa.
Poszliśmy za przykładem tubylców i „wskoczyliśmy” do wody.
Plaża okazała się wyjątkowo urocza.
Fort Galle to niewielka osada, mimo to, gdyby komuś nie chciało się chodzić piechota, może skorzystać z tuk-tuka.
Naszą kolejną destynacja było położone na północny wschód Kendy, jedno z najładniejszych miast Sri Lanki znane z świątyni Zęba.
Zanim jednak dotarliśmy na miejsce (patrz zdjęcie), mogliśmy podziwiać z okna pociągu niesamowite widoki.
Dookoła rozciągała się tropikalna dżungla.
Gdzieniegdzie pomiędzy palmami kryły się zabudowania.
Nie brakowało też pól ryżowych…
…herbacianych….
i innych pól.
Im dalej jechaliśmy, teren stawał się bardziej górzysty.
Gdzieś po drodze widać było pojedyncze zabudowania.
Gdy pociąg zwalniał, można było podziwiać niesamowite tropikalne owoce.
Gdy pociąg przyspieszał, zieleń gęstniała…
Czasem przez kilka kilometrów ciągnęła się ściana zieleni.
W Kendy oferowano nam co prawda powrót autobusem, ale zdecydowaliśmy się wrócić pociągiem.
Tuż przy dworcu kolejowym można było zaopatrzyć się w przyprawy i owoce.
Tylko raz podczas całego dwutygodniowego wyjazdu skorzystaliśmy z taksówki. Pojechaliśmy nią do oddalonej o ponad 250 km dawnego miasta Sigirija.
Kierowcy na Sri Lance mają ułańska fantazję. Nasz co chwilę wyprzedzał, często na trzeciego…
Droga była stresująca, niemniej odbyliśmy ją szybko. Po drodze mijaliśmy małe miasteczka i wioski.
Aż w końcu dotarliśmy do ruin starożytnego pałacu i twierdzy zbudowanych podczas panowania króla Kassapy (473–491) na szczycie 180-metrowej skały.
Na szczyt wdrapaliśmy się o własnych siłach.
Gdy w końcu zeszliśmy, naszym oczom ukazały się rowery. Przeszło nam przez myśl, czy by ich nie wypożyczyć i nie wrócić do Colombo na dwóch kółkach, ale upał i odległość nie zachęcały.
Zniechęceni jazdą taksówką, do końca wyjazdu korzystaliśmy z transportu szynowego. W ten sposób dotarliśmy:
na plaże…
do sierocińca zółwi…
i słoni, ale im będzie poświęcony kolejny wpis.
Colombo Fort
