Jakiś czas temu wpadła mi w ręce (w postaci urodzinowego prezentu) książka o dość wymownym tytule „Co ja tu robię?”. Pomyślałam sobie od razu – no właśnie… co? I choć lektura ta (uprzedzam, że nie jest to poradnik psychologiczny) niekoniecznie odpowiada na wyżej postawione pytanie, wzbudziła we mnie wiele pozytywnych emocji.
Książka Bruca Chatwina to rodzaj literatury, jaki lubię najbardziej – coś z pogranicza reportażu i literatury podróżniczej, najprościej chyba napisać – „literatura drogi”. To zbiór notatek, szkiców i opowiadań, które powstały jako komentarz do licznych podróży autora po świecie (do Chin, Patagonii, Australii, Afryki) oraz spotkań z ludźmi i sztuką. Aż sama się dziwię, że wcześniej nie natknęłam się na książki Chatwina – hmm – nie słyszałam o nich wcale. No, ale nic straconego!
Przede wszystkim urzekł mnie doskonały styl Chatwina, jego niezwykła wrażliwość, empatia oraz umiejętność dostrzegania nie tylko tego, co niezwykłe, ale również tego, co „kalekie”. Jego opowiadania, bez względu na to, gdzie dzieją się prezentowane historie, są przede wszystkim o ludziach. O ubogiej wielodzietnej sprzątaczce gdzieś na końcu świata, chłopcu-wilku spotkanym w Indiach, jak i o znanych pisarzach (Nadieżda Mandelsztam, Ernst Jünger) artystach (Donald Evans, George Costakis) czy architektach (Konstantin Mielnikow). Najbardziej ujęło mnie, że Chatwin nigdy nikogo i niczego nie ocenia! Raczej analizuje psychikę swoich bohaterów, stara się zrozumieć ich punkt widzenia oraz motywy. Przybliża zawsze także kontekst polityczno-kulturowy dla prezentowanych zdarzeń. Zresztą, co ja tu będę pisać! Najlepiej przekonajcie się sami. Próbkę jego pisarstwa można znaleźć pod linkiem:
http://www.piw.pl/fragmenty/chatwin.htm
Polecam!
